"बापाच्या सदऱ्याची वाढती भोकं जाणीव करून देतात की लेकराने आता कामाला लागलं पाहिजे. त्याच्या चेहऱ्यावरील वाढत्या सुरकुत्या सांगतात की तो दमलाय कुठेतरी आतल्याआत. त्याचे म्हातारे खांदे दुखून सांगतात की संसाराचा गाडा खेचून खेचून त्याच्या शरीरातील त्राण आता पार आटू पाहतोय. चार पावलं चालताच वाढणारा त्याचा श्वास मोठ्या आशेने लेकराच्या आधाराची वाट पाहत असतो. मग आपल्याला जन्मापासून अंगाखांद्यावर खेळवणाऱ्या, आपल्या एका एका घासाची सोय करणाऱ्या, चालायला, बोलायला एवढेच नव्हे तर जगायला शिकवणाऱ्या आपल्या जन्मदात्याच्या आयुष्याच्या संध्याकाळी त्याची काठी बनून त्याला आधार देणं हे आपल्या प्रत्येकाचं कर्तव्य नाही का? जर तो बाप त्याच्या कर्तव्यांना आयुष्यभर कधीच चुकला नाही तर आज त्याच्या उतार वयात त्याला आधार द्यायला आपण का चुकतो? - संचिता नितीन गड्डमवार ✍️ ©sanchita gaddamwar"