"गझल... जाणत्या नेणत्या पणाचे हिशोब सारे राहून गेले बंद मुठीतून ओघळणारे क्षण अत्तरी वाहून गेले गुदमरलेल्या श्वासांनाही उसने थोडे श्वास मिळाले डोकावून मग झरोक्यातूनी उनं बोचरे पाहून गेले जगण्यासाठी धडपड करते धडावेगळे शीर अजूनी नाळ गुंतली पाझर ओला किती उन्हाळे नाहून गेले गर्द हिरवी झुकलेली नाजूक डहाळी आंब्याची नवलाईचा मोहर गळता रूपं दर्पणी दावून गेले रुळलेली ती वाट आजही रोज चालतो निगुतीने शोध नव्या वाटांचा घेता वाटं पुरती लावून गेले शांतीचा मी पाईक आहे साक्ष देतो वधस्तंभ हा खबरदार जर खरे बोलशील जल्लाद सारे धावून गेले कशांस नुसती उठाठेव ही? सूर्य अस्तास कधीच गेला एक खुळी पण आस पेरली गीत पहाटे गावून गेले ©Shankar Kamble"