White वह तोड़ती पत्थर; देखा उसे मैं इलाहाबाद के पथ पर - वह तोड़ती पत्थर कोई ना छायादार पेड़ वह जिसके तले बैठी हुई स्वीकार ; श्याम तन, भर बंधा यौवन, नत नयन ,प्रिय- कर्म -रत मन, गुरु हथोड़ा हाथ , करती बार-बार प्रहार ;- सामने तरु -मालिका अट्टालिका ,प्राकार । चढ़ रही थी धूप; गर्मियों के दिन दिवा का तमतमाता रूप; उठी झुंझलाते हुए लू रूई - ज्यों जलती हुई भू गर्द चिनगी छा गई, प्राय: हुई दुपहर :- वह तोड़ती पत्थर ! देखे देखा मुझे तो एक बार उस भवन की ओर देखा, छिन्नतार; देखकर कोई नहीं, देखा मुझे इस दृष्टि से जो मार खा गई रोई नहीं, सजा सहज सीतार , सुनी मैंने वह नहीं जो थी सुनी झंकार; एक क्षण के बाद वह काँपी सुघर, ढोलक माथे से गिरे सीकर, लीन होते कर्म में फिर जो कहा - मैं तोड़ती पत्थर 'मैं तोड़ती पत्थर।' - सूर्यकांत त्रिपाठी निराला ©gudiya

gudiya

White मनात असंख्य प्रश्न असताना त्याची उत्तरं शोधत राहतो.. एके दिवशी लेकीला बाप पाहुणा होऊन जातो.. नाजूक सुंदर बाहुलीला कोणीतरी रडवून जातो.. हळव्या मनाचा बाप अश्रू गाळत राहतो.. जरावेळ कोणी मागितली गाडी तरी जीव खाली वर होतो.. लहानपणापासून जपलेली बाहुली सहज दुसऱ्याला देतो.. काळजावर दगड ठेवून तो कन्यादान करू पाहतो.. खरं सांगायचं झालं तर बाप काळीज देऊन जातो.. बाप काळीज देऊन जातो.. ©गोरक्ष अशोक उंबरकर

गोरक्ष अशोक उंबरकर

White जीवनात नकळत अशी कोमल कळी उमलते.. उमलताना बरेच काही सुंदर क्षण फुलवते.. नाजूक कळी जणू हळूहळू बहरते.. बहरताना चोहीकडे सुगंध तिचा दरवळते.. लाडक्या कळीला आपण जिवापाड जपायचे.... परक्याचे धन म्हणत दुसऱ्या हाती सोपवायचे.. अश्रू लपवत फक्त दुःख मनात साठवायचे.. शेवटी यालाच तर कन्यादान असे म्हणायचे .. कन्यादान असे म्हणायचे ©गोरक्ष अशोक उंबरकर

गोरक्ष अशोक उंबरकर

White जीवनात गोजिरी शी कोमल कळी उमलते.. उमलताना बरेच काही सुंदर क्षण फुलवते.. नाजूक कळी जणू हळूहळू बहरते.. बहरताना चोहीकडे सुगंध तिचा दरवळते.. लाडक्या कळीला आपण जिवापाड जपायचे.... परक्याचे धन म्हणत दुसऱ्या हाती सोपवायचे.. अश्रू लपवत फक्त दुःख मनात साठवायचे.. शेवटी यालाच तर कन्यादान असे म्हणायचे .. कन्यादान असे म्हणायचे.. ©गोरक्ष अशोक उंबरकर

गोरक्ष अशोक उंबरकर

कन्यादान कन्यादान हुआ जब पूरा, आया समय विदाई का । हँसी खुशी सब काम हुआ था, सारी रस्म अदाई का ।। बेटी के उस कातर स्वर ने, बाबुल को झकझोर दिया। पूछ रही थी पापा तुमने, क्या सचमुच में छोड़ दिया ।। अपने आँगन की फुलवारी, मुझको सदा कहा तुमने । मेरे रोने को पलभर भी, बिल्कुल नहीं सहा तुमने ।। क्या इस आँगन के कोने में, मेरा कुछ स्थान नहीं । अब मेरे रोने का पापा, तुमको बिल्कुल ध्यान नहीं ।। नहीं रोकते चाचा ताऊ, भैया से भी आस नहीं । ऐसी भी क्या उदासी है, कोई आता पास नहीं ।। बेटी की बातों को सुन के, पिता नहीं रह सका खड़ा । उमड़ पड़े आँखों से आँसू, बदहवास सा दौड़ पड़ा ।। माँ को लगा गोद से कोई, मानों सब कुछ छीन चला । फूल सभी घर की फुलवारी से, कोई ज्यों बीन चला ॥ ©Heer

Heer

White वह तोड़ती पत्थर; देखा उसे मैं इलाहाबाद के पथ पर - वह तोड़ती पत्थर कोई ना छायादार पेड़ वह जिसके तले बैठी हुई स्वीकार ; श्याम तन, भर बंधा यौवन, नत नयन ,प्रिय- कर्म -रत मन, गुरु हथोड़ा हाथ , करती बार-बार प्रहार ;- सामने तरु -मालिका अट्टालिका ,प्राकार । चढ़ रही थी धूप; गर्मियों के दिन दिवा का तमतमाता रूप; उठी झुंझलाते हुए लू रूई - ज्यों जलती हुई भू गर्द चिनगी छा गई, प्राय: हुई दुपहर :- वह तोड़ती पत्थर ! देखे देखा मुझे तो एक बार उस भवन की ओर देखा, छिन्नतार; देखकर कोई नहीं, देखा मुझे इस दृष्टि से जो मार खा गई रोई नहीं, सजा सहज सीतार , सुनी मैंने वह नहीं जो थी सुनी झंकार; एक क्षण के बाद वह काँपी सुघर, ढोलक माथे से गिरे सीकर, लीन होते कर्म में फिर जो कहा - मैं तोड़ती पत्थर 'मैं तोड़ती पत्थर।' - सूर्यकांत त्रिपाठी निराला ©gudiya

gudiya

White मनात असंख्य प्रश्न असताना त्याची उत्तरं शोधत राहतो.. एके दिवशी लेकीला बाप पाहुणा होऊन जातो.. नाजूक सुंदर बाहुलीला कोणीतरी रडवून जातो.. हळव्या मनाचा बाप अश्रू गाळत राहतो.. जरावेळ कोणी मागितली गाडी तरी जीव खाली वर होतो.. लहानपणापासून जपलेली बाहुली सहज दुसऱ्याला देतो.. काळजावर दगड ठेवून तो कन्यादान करू पाहतो.. खरं सांगायचं झालं तर बाप काळीज देऊन जातो.. बाप काळीज देऊन जातो.. ©गोरक्ष अशोक उंबरकर

गोरक्ष अशोक उंबरकर

White जीवनात नकळत अशी कोमल कळी उमलते.. उमलताना बरेच काही सुंदर क्षण फुलवते.. नाजूक कळी जणू हळूहळू बहरते.. बहरताना चोहीकडे सुगंध तिचा दरवळते.. लाडक्या कळीला आपण जिवापाड जपायचे.... परक्याचे धन म्हणत दुसऱ्या हाती सोपवायचे.. अश्रू लपवत फक्त दुःख मनात साठवायचे.. शेवटी यालाच तर कन्यादान असे म्हणायचे .. कन्यादान असे म्हणायचे ©गोरक्ष अशोक उंबरकर

गोरक्ष अशोक उंबरकर

White जीवनात गोजिरी शी कोमल कळी उमलते.. उमलताना बरेच काही सुंदर क्षण फुलवते.. नाजूक कळी जणू हळूहळू बहरते.. बहरताना चोहीकडे सुगंध तिचा दरवळते.. लाडक्या कळीला आपण जिवापाड जपायचे.... परक्याचे धन म्हणत दुसऱ्या हाती सोपवायचे.. अश्रू लपवत फक्त दुःख मनात साठवायचे.. शेवटी यालाच तर कन्यादान असे म्हणायचे .. कन्यादान असे म्हणायचे.. ©गोरक्ष अशोक उंबरकर

गोरक्ष अशोक उंबरकर

कन्यादान कन्यादान हुआ जब पूरा, आया समय विदाई का । हँसी खुशी सब काम हुआ था, सारी रस्म अदाई का ।। बेटी के उस कातर स्वर ने, बाबुल को झकझोर दिया। पूछ रही थी पापा तुमने, क्या सचमुच में छोड़ दिया ।। अपने आँगन की फुलवारी, मुझको सदा कहा तुमने । मेरे रोने को पलभर भी, बिल्कुल नहीं सहा तुमने ।। क्या इस आँगन के कोने में, मेरा कुछ स्थान नहीं । अब मेरे रोने का पापा, तुमको बिल्कुल ध्यान नहीं ।। नहीं रोकते चाचा ताऊ, भैया से भी आस नहीं । ऐसी भी क्या उदासी है, कोई आता पास नहीं ।। बेटी की बातों को सुन के, पिता नहीं रह सका खड़ा । उमड़ पड़े आँखों से आँसू, बदहवास सा दौड़ पड़ा ।। माँ को लगा गोद से कोई, मानों सब कुछ छीन चला । फूल सभी घर की फुलवारी से, कोई ज्यों बीन चला ॥ ©Heer

Heer