"आवेशाच्या ललकारीने काताळाला कंप सुटावा युगा–युगांच्या हुंदक्यातला विटाळ आता तरी फिटावा... साथ–सोबत नको कुणाची नकोच उसने बळ आता पिचलेल्या मनगटांत फिरुनी बंड पेरूया जाता जाता... क्षणा–क्षणाला उसळत राही तप्त लाव्हां छातीमधला पुन्हा चेतवू जुने निखारे रात्र काजळी तुम्हीच बदला... शिंग तुतारी नौबत झडली नाद टापे गगनी भरली लख्ख तळपत्या समशेरींना चेव, विरश्री अंगी स्फुरली... तृणापरी पायात चिरडू यश किर्तीची शिखरे घडवू मळभ सारुनी लाचारीचे स्वाभिमाने कोंदण जडवू... ©Shankar Kamble"