भर उन्हात तापलेल्या मातीत तो अनवाणी होऊन शेतात बारे देत होता, तहानलेल्या रोपांना अंगाचा घाम गाळून जीवनदान देत होता. ©Amol M. Bodke

Amol M. Bodke

क्या शब्द लिखूं मैं आप पर महिमा लिखी ना जाई जितना शब्द में लिखने लगा बस कमी दिखती जाई सादर चरण वंदन करूं हे गुरूवर हृदय कुंज समाय देकर आशीर्वाद मुझ अधम को सकल राह दिखलाई मैं अबोध अंजान अयोग्य था जीवन रथ चल ना पाय लगाम थाम कर निज हाथों में चरणों में लिए समाय मैं अभागा छल, पापों का मारा नित उठ चिंता सताई आन मिले गुरूदेव मुझे तब मेरी चिंता उड़ी उड़ी जाई रहे आपका छत्र सदा इस नादान बालक के सिरछाई कोई बाल ना बांका हो सकें इस मानुष जनम के माय बस कृपा रखो सदा करूणानिधि हे जगत पिता रघुराई नौका भव जल पार को गुरूवर आपकी कृपा से जाई ©'लेख' R@√|

'लेख' ₹@J

भविष्य त्याच्या हाती, तो निर्माता बालकांचा म्हणूनच त्याला दिला आपण दर्जा पालकांचा आठवतो तो दिवस जेव्हा त्याला "आई" म्हटले काहीतरी होते ज्यामुळे आम्हाला सुरक्षित वाटले घरापेक्षा जास्त वेळ शाळेतच तर असायचो कधी कधी तर चक्क त्याच्या मांडीवरही बसायचो! लाडका-दोडका नाही, सगळी त्याचीच मुले होती त्यानेच गिरवायला शिकवली आम्हा पाटी समानतेची सण सारे, नवे निराळे, केले नेहमी साजरे त्याच्यामुळे सजवले आपल्या संस्कृतीचे नजारे मनोभावे आठवू त्याला, नको कशाची सक्ती हृदयी माझ्या सदा वसावी त्या गुरूचीच मूर्ती ©Anagha Ukaskar

Anagha Ukaskar

भर उन्हात तापलेल्या मातीत तो अनवाणी होऊन शेतात बारे देत होता, तहानलेल्या रोपांना अंगाचा घाम गाळून जीवनदान देत होता. ©Amol M. Bodke

Amol M. Bodke

क्या शब्द लिखूं मैं आप पर महिमा लिखी ना जाई जितना शब्द में लिखने लगा बस कमी दिखती जाई सादर चरण वंदन करूं हे गुरूवर हृदय कुंज समाय देकर आशीर्वाद मुझ अधम को सकल राह दिखलाई मैं अबोध अंजान अयोग्य था जीवन रथ चल ना पाय लगाम थाम कर निज हाथों में चरणों में लिए समाय मैं अभागा छल, पापों का मारा नित उठ चिंता सताई आन मिले गुरूदेव मुझे तब मेरी चिंता उड़ी उड़ी जाई रहे आपका छत्र सदा इस नादान बालक के सिरछाई कोई बाल ना बांका हो सकें इस मानुष जनम के माय बस कृपा रखो सदा करूणानिधि हे जगत पिता रघुराई नौका भव जल पार को गुरूवर आपकी कृपा से जाई ©'लेख' R@√|

'लेख' ₹@J

भविष्य त्याच्या हाती, तो निर्माता बालकांचा म्हणूनच त्याला दिला आपण दर्जा पालकांचा आठवतो तो दिवस जेव्हा त्याला "आई" म्हटले काहीतरी होते ज्यामुळे आम्हाला सुरक्षित वाटले घरापेक्षा जास्त वेळ शाळेतच तर असायचो कधी कधी तर चक्क त्याच्या मांडीवरही बसायचो! लाडका-दोडका नाही, सगळी त्याचीच मुले होती त्यानेच गिरवायला शिकवली आम्हा पाटी समानतेची सण सारे, नवे निराळे, केले नेहमी साजरे त्याच्यामुळे सजवले आपल्या संस्कृतीचे नजारे मनोभावे आठवू त्याला, नको कशाची सक्ती हृदयी माझ्या सदा वसावी त्या गुरूचीच मूर्ती ©Anagha Ukaskar

Anagha Ukaskar