ଗୋଟିଏ ନାଆର ଦୁଃଖ ଲଢ଼ିବାକୁ ହୁଏ ତାକୁ ସବୁଦିନ ସେଇ ସମୁଦ୍ର ସହିତ ଯେଉଁଠି ସେ ରହେ । କେତେ ଝଡ଼ କେତେ ଝଞ୍ଜା କେତେ ଜଞ୍ଜାଳ ନିତିଦିନ ମଥାକୁ ନୁଆଁଇ ସବୁ ସହେ ତାର ସଂସାର କେବେ ଭାଙ୍ଗେ କେବେ ସମୁଦ୍ର ଗର୍ଭରେ ଲୀନ ହୁଏ ତଥାପି ସେ ସେଠି ରହେ । ପଥ ବଡ଼ ଜଟିଳ ତଥାପି କେବେ ଗୀତ ତ କେବେ ସେ କବିତା ଲେଖେ ଜୁଆର ସହ ଲଢ଼ି ନିତି ନଇଁ ଯାଉଥିବା ସୂର୍ଯ୍ୟ ସହ ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ଆଳାପ ମଧ୍ୟରେ ସବୁ ଅନ୍ତର୍ଦାହକୁ ଲୁଚାଏ ତଥାପି ସେ ସେଠାରେ ରହେ । ସେ ଜାଣେ, ତାର ଜନ୍ମ ନିଜପାଇଁ ନୁହେଁ ଜନ୍ମ ସାର୍ଥକ କରିବାକୁ ପିଠିରେ ବୋଝ ବୋହି ଲୁହକୁ ପିଏ ଶେଷରେ ସେ ସମାଧି ନିଏ ତଥାପି ସେ ସେଠାରେ ରହେ ।। ©Tafizul Sambalpuri

Tafizul Sambalpuri