सफ़र लंबा है, रास्ते अनजान हैं, ख़ामोशी की इस भीड़ में, अब बस खुद से ही बातें करती हूँ। ©silent_03

HeartfeltWrites_

अंधार आणि एकांताचा जणू काहीतरी घनिष्ट सबंध असावा! या दोघांच्या सानिध्यातच माणूस अगदी शांत आणि अबोल होतो. दुनियेशी हितगुज करू पाहणारा दमलेला जीव या क्षणी स्वतःमध्येच इतका गुरफटून जातो की त्याला स्वतःचच भान राहत नाही. सुखाच्या तरंगांवर हेलकावे खात असलेली त्याची नाव बघता बघता कधी दुःखाच्या खोल दरीत कोसळते त्याचं त्यालाही समजत नाही. आणि तेव्हाच सुरू होते बुडू पाहणाऱ्या जीवाला काटावर पोहोचवण्याची केविलवाणी धडपड! पण नेमकं तिथेच तुमच्या प्रयत्नांना चपराक लगावून मिळणाऱ्या यशाला पराभूत करून तुमचाच पराजय तुमच्यावर हसू पाहतो आणि तेव्हाच मनुष्य दुःखाच्या दरीत असलेल्या वेदना आणि यातनांच्या सानिध्यात घटांगळ्या खात राहतो. अगदी निष्प्राण होईपर्यंत! ©Rushikesh bhadange

Rushikesh bhadange

गझलकारी वेदना समजायला संवेदना आधार होते... मोठमोठे दुःख तेही सांत्वनेने पार होते! तापते भेगाळते आक्रंदते धरती तरीही... मेघधारा बरसल्यावर शांत हिरवीगार होते! लाभतो एकांत जेंव्हा स्वैर होते मन विचारी... चांगल्या वाईट साऱ्या आठवांवर स्वार होते! राबणारा बाप व्यसनाधीन झाल्यावर बिचारी... माय वेडी लेकरांसाठी करारी घार होते! शब्द साधे शब्द सोपे गुंफतांना गझलकारी... आशयाला दावणारी थोर किमयागार होते! जयराम धोंगडे ©Jairam Dhongade

Jairam Dhongade

सफ़र लंबा है, रास्ते अनजान हैं, ख़ामोशी की इस भीड़ में, अब बस खुद से ही बातें करती हूँ। ©silent_03

HeartfeltWrites_

अंधार आणि एकांताचा जणू काहीतरी घनिष्ट सबंध असावा! या दोघांच्या सानिध्यातच माणूस अगदी शांत आणि अबोल होतो. दुनियेशी हितगुज करू पाहणारा दमलेला जीव या क्षणी स्वतःमध्येच इतका गुरफटून जातो की त्याला स्वतःचच भान राहत नाही. सुखाच्या तरंगांवर हेलकावे खात असलेली त्याची नाव बघता बघता कधी दुःखाच्या खोल दरीत कोसळते त्याचं त्यालाही समजत नाही. आणि तेव्हाच सुरू होते बुडू पाहणाऱ्या जीवाला काटावर पोहोचवण्याची केविलवाणी धडपड! पण नेमकं तिथेच तुमच्या प्रयत्नांना चपराक लगावून मिळणाऱ्या यशाला पराभूत करून तुमचाच पराजय तुमच्यावर हसू पाहतो आणि तेव्हाच मनुष्य दुःखाच्या दरीत असलेल्या वेदना आणि यातनांच्या सानिध्यात घटांगळ्या खात राहतो. अगदी निष्प्राण होईपर्यंत! ©Rushikesh bhadange

Rushikesh bhadange

गझलकारी वेदना समजायला संवेदना आधार होते... मोठमोठे दुःख तेही सांत्वनेने पार होते! तापते भेगाळते आक्रंदते धरती तरीही... मेघधारा बरसल्यावर शांत हिरवीगार होते! लाभतो एकांत जेंव्हा स्वैर होते मन विचारी... चांगल्या वाईट साऱ्या आठवांवर स्वार होते! राबणारा बाप व्यसनाधीन झाल्यावर बिचारी... माय वेडी लेकरांसाठी करारी घार होते! शब्द साधे शब्द सोपे गुंफतांना गझलकारी... आशयाला दावणारी थोर किमयागार होते! जयराम धोंगडे ©Jairam Dhongade

Jairam Dhongade